1472; De slag om Scheveningen

1472; De slag om Scheveningen

Sporten en obstakels, opgeven is geen optie

Nadiah, 34jaar een werkende en getrouwde moeder van 2 jonge kids en een druk sociaal leven, lukte het om 2 jaar geleden het roer om te gooien. Resultaat: ruim 15 kilo afgevallen, topfit en veel meer energie! De gezonde sportieve momenten deelt Nadiah wekelijks in haar blogs om ook jou te inspireren en motiveren! 

Zaterdagochtend 25 april, 04:15. Het huis is nog stil en het is pikdonker.

Ik word wakker met een vreemd gevoel in mijn buik. Ik bedenk me dat het vandaag 'D-Day' is, de Men of Steel Run. Het vreemde gevoel houdt aan, zenuwen? Ik draai me om en denk “kom op Naad, nog een paar uurtjes slapen”. Ineens breekt het zweet me uit. Ik spring uit bed en ren naar de wc. Oh. Nee!. Dit ga je niet menen! Buikgriep! De rest van de nacht/ochtend ga ik van m’n bed naar de wc, tot er niks meer in mijn lijf zit. Ik ben gebroken en kan wel janken, uitgerekend vandaag! Ik heb verdorie eindelijk deze week over de 5 km gelopen en ging vol vertrouwen deze dag tegemoet, krijg je dit?!

Ik zie het hele feest aan m’n neus voorbij gaan, zo kan ik echt de deur niet uit, laat staan dat ik door kilometers zand ren en over obstakels moet. Hoe dan?

Ik stuur een appje naar mijn sport vriendinnen. Er zijn er nog 2 die slecht geslapen hebben en zich niet fit voelen. “Ga maar naar de apotheek  Naad, dat helpt wel”. Ineens bedenk ik me dat dit gewoon de eerste hindernis is. Een test. Hoe graag wil ik dit?

Wanneer geef jij op?

Hoe vaak heb je de afgelopen 2 jaar op het punt gestaan om op te geven? Hoe vaak dachten mensen om je heen dat het een bevlieging was? Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik me moest bewijzen voor andere mensen, maar wel naar mezelf. Ik ga dit verdorie gewoon doen, al is het jankend en kruipend! Onder de douche voel ik me licht in m’n hoofd, ik leun tegen de muur, ik voel me zo ontzettend slap. Mijn man, steekt zijn hoofd om het hoekje, “gaat ‘ie?” Hij kijkt bezorgd. “Nee niet echt, maar ik ga gewoon” zeg ik. Ik trek mijn hardloopspullen aan en ga naar de drogist voor een stop-nu-mijn-buikgriep-pakket. Ik probeer met tegenzin wat te eten maar het wil niet erg lukken.

Fake it till you make it

De grap is, dat ik gisteren nog tegen een van de meiden zei, fake it till we make it, dus dat gaan we dan maar doen. Eenmaal bij de gym  verzameld vergeet ik de afgelopen uren een beetje, we lachen in de auto, vinden een mooie  parkeer plek en lopen naar de start van de run. Het is koud en guur aan het strand, we zien mensen met van kou verwrongen gezichten en natte haren en kleren terugkomen. Ok, nu word ik nerveus. Gelukkig peppen we elkaar wat op.

1472; De slag om Scheveningen

Eenmaal in ons startvak beginnen we met een warming up die door een paar enthousiaste superhelden gegeven wordt, de adrenaline kickt in en ik vergeet even dat ik ziek ben. Dan gaan we van start! Wow, het valt nog best tegen dat zand! Maar we hebben wind mee en de eerste paar obstakels zijn te doen.. Mn buik rommelt en steekt. Ik probeer mijn verstand op nul te zetten.

Vriendin Danique blijft bij me en moedigt me aan, als ik haar niet had... We rennen,  klimmen over zandbergen, op strobalen en door containers met water.
Op het keerpunt zie ik het even niet meer zitten, het valt me zo tegen van mezelf! Stug houd ik vol.

 

Tegenwind, zand, de pijn in mijn buik. Ik kan niet meer vooruit kijken en zit veel te veel in m’n hoofd. Ik mis muziek. We komen aan bij een waterbak met balken erover, en een soort hekwerk. Dat betekent, eenmaal in de bak zul je er helemaal doorheen moeten, op je rug. Tot nu toe zijn alleen onze benen nat geworden. “We kunnen er omheen” zegt een van de meiden.

Ik zeg overmoedig  “Nee, dit is toch wat we wilden? Men of steel?” Ik loop naar de bak en laat me op m’n rug het water in glijden. Ik hap naar adem en trek mezelf zo snel als ik kan aan de balken de bak uit. Ik wil eruit, en wel zo snel mogelijk, maar wat  een kick als ik aan de andere kant sta! We worstelen ons door de volgende meters zand, en ik verkramp. Bij het volgende metershoge obstakel moeten we wachten, ik ben misselijk, m’n buik steekt, ik zweet maar heb het koud tot in m’n botten. Ik heb het gevoel dat ik elk moment door m’n benen kan zakken.

Nog 2 obstakels te gaan. Ik kijk naar het parcours wat ik al heb afgelegd. Maar ik kan niet meer, zit helemaal stuk. Ik voel me zo naar en kan me er niet meer overheen zetten.

Ik ren naar de zijkant van het strand, paniekerig,  ik moet het nu warm krijgen, en wel nu. Een van m’n team maatjes, Gul, loopt mee, zij heeft ook een dip. We raken elkaar in de strandtent waar we heen gelopen zijn kwijt, en even later zie ik haar  teruglopen naar de groep. Bikkel!

Onze  schone droge spullen hebben we achtergelaten bij de ouders van m’n vriendin Shemara. Ze zullen hier toch wel ergens zitten? In m’n natte koude kleding ga ik in de strandclub bij het startpunt naar ze op zoek. Het is er onwijs druk en ineens zie ik in de hoek van de club  een lantaarn met een vuurtje, eerst maar eens een beetje proberen op te warmen. Dat lukt niet erg, ik sta te klappertanden en te rillen. Ik ben iedereen kwijt, sta helemaal alleen, zonder mijn spullen, zonder iets, maar het kan me niks schelen. Ik moet warm worden.

Er wordt me gevraagd of het wel gaat “nou eigenlijk niet echt”. “Je hebt het koud he, ben je helemaal alleen?” “Yes, iedereen kwijt” Hij zegt “wil je misschien koffie of thee?”

Ik moet bijna huilen, want ja een kopje thee is wat ik op dat moment het allerliefste wil.

Ik voel mijn handen niet meer en krijg het theezakje bijna niet eens open. Maar wat heerlijk, die eerste slokken hete thee. Ik kom een beetje bij m’n positieven en loop af en toe naar buiten om te kijken of ik bekenden zie. Uiteindelijk vind ik godzijdank de ouders van Shemaar, en krijg ik m’n droge schone kleding. Ik trek m’n koude natte pak uit op de wc, droog me af en trek  m’n warme droge joggingbroek aan. Shirtje. Trui. Trainingsjasje. Leren jackie.  Met elk laagje voel ik me iets meer mens.

Daar komen m’n vriendinnen. Ik ben zo blij ze te zien. Mandy heeft blauwe lippen van de kou, Shemara heeft haar hand gekneusd, Danique en Epiphani zijn nog het meest ongeschonden uit de strijd gekomen. De rest van het team van de gym zijn we kwijt.

We eten nog ergens een bakje kibbeling, althans ik probeer het, en we gaan op weg naar huis. De tranen die ik al een paar keer heb voelen branden laat ik thuis de vrije loop. Ik baal er zo van dat ik dit niet 100% heb kunnen doen. “Naad, je had ook vanmorgen in bed kunnen blijven. Sterker nog, ik verbaasde me dat je überhaupt ging!” zegt mijn man.

Ik moet ineens lachen, want ja, 2 jaar geleden was dat wat ik gedaan zou hebben. Wie gaat er nou met buikgriep een obstacle run doen?

Nou, ik dus. Wie had dat gedacht? Ik zelf niet eens! Als ik eindelijk onder een heerlijke warme douche sta spoel ik niet alleen het zand maar ook de teleurstelling van me af. Ik ben trots dat ik het gedaan heb en ga gewoon op naar de volgende!

Nadiah's tip van de week:

  • Geef niet bij de eerste hindernis/obstakel op, probeer het en je zult zien dat je meer kunt dan je dacht
  • Onthoud dat je lichaam veel meer kan hebben dan je zelf in kan denken 
  • Wees trots op wat je alsnog hebt bereikt en niet op wat je niet hebt bereikt!

En dan nog dit. Lieve Danique, Mandy, Shemaar, Epi, en de rest van het team, onwijs bedankt toppers! 

Sportieve groetjes,

Nadiah